Wystawa 'Falling wall’

Oryginalne wnętrze mieszkalne ze sztuką Kwiaty Paproci

Falling wall | A. Gajdziszewska, P. Kolanko, K. Marchlak

13 – 18.06.2021, Kwiaty Paproci, Hotel Cracovia, Kraków
Wydarzenie realizowane w ramach Cracow Art Week KRAKERS 2021

Artyści: Adrianna Gajdziszewska, Piotr Kolanko, Krzysztof Marchlak

Temat tegorocznej edycji Krakersa – (NO) HOPE – wyłonił się jako odpowiedź na otaczającą nas sytuację pandemii. Oscylując  wokół dwóch przeciwstawnych, utopijnych wizji: dających nadzieję na przyszłość lub definitywnie ją odbierających, zmusił nas do refleksji i dyskusji nad naszym odbiorem rzeczywistości. Wystawę faktycznie poprzedziły  dyskusje i spotkania, które doprowadziły do  wypracowania wspólnej, spójnej koncepcji i aranżacji ekspozycji. Zdecydowaliśmy się na stworzenie wspólnej instalacji (a może environmentu?) oraz prac indywidualnych. Aranżacja miejsca opierała się na minimalistycznym i czystym wydźwięku wszechobecnej bieli.


Tekst kuratorski:

Padały już mury, domy i cywilizacje, a na ich zgliszczach powstawały nowe – zapierające dech w piersiach lub przerażające. Po cichu lub z hukiem dokonuje się piękna degradacja. Świat w momencie własnej anihilacji nadal tworzy życie. Wszystko dzieje się tak, jakby śmierć  i koniec nie miały znaczenia. Coś jak nastroje społeczne  w 1939 – wojnę czuje się w kościach, ale życie toczy się dalej. W tym ułamku chwili przed upadkiem rodzi się nowe istnienie. Wszystko biegnie swoim rytmem, w nieświadomości i nadziei na kontinuum.

“Falling wall” traktuje o najgłębszym, pierwotnym i bezwzględnym pragnieniu życia. Pragnieniu, które bagatelizuje śmierć i nawet w momencie zagłady jego pęd nie zwalnia. To starcie dwóch pierwotnych sił, z których żadna nie jest w stanie powstrzymać tej drugiej. Wszystko trwa – do samego końca zmienia się wszystko i nic. W świecie materii nie ma rozstrzygnięć, są tylko przejścia od stanu do stanu.

Instalacja tytułowa 'Falling wall’ autorstwa A. Gajdziszewskiej, P. Kolanko i K. Marchlaka.

Adrianna Gajdziszewska, Zaszyfrowany przekaz kosmicznych konstatacji,
instalacja, 2021.

Życie jest ewolucją. Nasz intelekt wycina ze zmieniającej się w płynny sposób złożonej tkanki rzeczywistości jedynie fragmenty. Umysł arbitralnie je rozgranicza, nadając im kształt ze względu na przyświecający mu pragmatyczny cel zorientowania się w otoczeniu. Mechanizm naszego poznania uwikłany jest w konstruowanie przez intelekt pojęcia czasu i przestrzeni, za pomocą których nie jesteśmy w stanie uchwycić istoty rzeczywistości jaką jest wieczna zmiana. Zaszyfrowany przekaz kosmicznych konstatacji / wielka szyba to rekonstrukcja wyglądu świata złożonego z nieciągłych wizerunków rzeczywistości: jego wszystkich narodzin, zmian i upadków.

Piotr Kolanko, Dekapitacja, instalacja, 2021.

Proces dekapitacji atomowej, znany także pod nazwą neutralizacji biegunów to proces dynamicznego zobojętniania przeciwieństw budujących strukturę atomu, jak proton i elektron, z których napięcia powstają związki i bardziej złożone formy. Proces dekapitacji polega na nagłym wygaśnięciu właściwości jednej ze strony przeciwieństw, która odcina się od reszty, by ułamek sekundy później uśmiercić pozostałą część struktury atomowej.  Dekapitacja według wielu wierzeń, przepowiedni, religii i mitów jest  ostatecznym stanem policzenia się i zrozumienia materii, w którym ilość danych o rzeczywistości przekracza możliwość rejestracji tych danych przez materię. W związku z tym następuje gwałtowny proces dekapitacji i rozpadu wszelkich powiązań materialnych. Oczyszczone fragmenty struktury zaczynają bezładnie drgać w rozproszonej przestrzeni i formułować pierwsze, zupełnie nowe powiązania.

To działanie ma odżywczy wpływ na funkcjonowanie zapętlonej rzeczywistości, która nie potrafi już wyjść sama poza siebie w związku z tym się rozpada. Każdorazowo po nastąpieniu tego szczytowego fenomenu na świat przychodzą nowe formy, które w sposób odmienny niż wcześniejsze
postanowiły poradzić sobie z założeniami rzeczywistości. Same założenia również się zmieniają- prawa fizyki i chemii, zwyczaje, przekonania i cele, są na nowo formułowane od zera bez naleciałości dawnej cywilizacji.

Tym razem na świat przyszły organizmy, które wytworzyły swoje własne terytoria, ekosystemy, minikapsuły potrzebne im do przetrwania. Są one niezbędne z powodu dużego prawdopodobieństwa zagrożenia infekcją cudzych idei i poglądów. Te odważne i jednocześnie bardzo delikatne istoty podjęły trud przetrwania w nowopowstałym uniwersum, w którym na nowo rozpalone idee tworzą ścieżki nieskończonych możliwości. Kapsualizacja stanowi dla nich jedyny gwarant bezpiecznego przetrwania i zachowania autonomii.

Krzysztof Marchlak, Zaćmienie, fotografia cyfrowa, 2021

Seria „Natura” powstała w trackie okresu pandemii Covid 19. Fotografie odzwierciedlają tęsknotę za naturą i jej pięknie w okresie kiedy dostęp do niej został ograniczony. Urokliwe pejzaże inspirowane malarstwem (w przypadku „Zaćmienia” inspiracja pochodzi z twórczości Rene Magritte’a) wykonane są z plastikowych kwiatów – odpadów z cmentarnych śmietników. Życie i śmierć spotykają się w tych fotografiach tworząc odrealniony świat bez człowieka.